Het huis ligt verborgen tussen de bomen. Binnen mag niet gefotografeerd worden. De stenen vloer is nog hetzelfde en ik herken het patroon van de tegels uit de zwart wit film. Wat eens een vruchtbare en vreugdevolle kraamkliniek was, werd tijdens het communistische regime van dictator Enver Hoxha een huis waar onschuldige mensen werden afgeluisterd, vervolgd, ondervraagd, gemarteld en tot de dood veroordeeld. De bladeren van de bomen ritselen, alsof stemmen die tot zwijgen zijn gebracht, zachtjes fluisteren over de gruwelen die ze hebben meegemaakt. Het huis met de bladeren is nu een indrukwekkend museum in Tirana waar onze reis door Albanië en Noord-Macedonië begint.
Kleine ronde bunkers liggen nog her en der verspreidt door het landschap dat bergachtig en ruig is, ze zijn gebouwd om een aanval van Tito en het toenmalige Joegoslavië af te slaan. Na de dood van Stalin haalde Albanië de banden aan met China maar inmiddels was het land al jaren afgesloten van de rest van de wereld en kwam er pas in 1991 een einde aan het communisme in Albanië.
Wat opvalt is de gastvrijheid en de vriendelijkheid maar bovenal de openheid van de Albanezen. Niks geen achterdocht of vrees, geen stugheid en geen afwachtende of gereserveerde houding. De mensen zijn open, behulpzaam en trots op hun land. Toeristen worden met open armen, hartelijk ontvangen. En het is echt, niet gespeeld. Het land heeft ook zeker veel te bieden, van prachtige opgravingen in Butrint en Apollonia tot het immens blauwe water bij Blue Eye Nationaal Park en werelderfgoedsteden als Gjirokastër en Berat. Een land waar godsdienst lange tijd verboden was maar waar je vandaag de dag nog orthodoxe kerken en oude moskeeën kunt bewonderen die bewaard zijn gebleven.
Een land dat momenteel een enorme economische groei doormaakt vanwege het toerisme en Albanezen uit het buitenland die terugkeren met geld. Om aan de vraag te voldoen worden er overal huizen en hotels gebouwd en maakt de natuur steeds meer plaats voor beton. Spectaculaire wolkenkrabbers en modern design naast oude vervallen communistische gebouwen geven het land een nieuw aanzien maar wat blijft is dat Albanië je een gelukkiger mens maakt. Het stelt gerust want hoe gruwelijk de geschiedenis ook is geweest, alles gaat voorbij. De kracht zit in de mensen zelf want om een ander gelukkig te maken, is een vriendelijk woord, een beetje belangstelling of een glimlach al voldoende.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties