Ik sta nog wat onwennig op mijn supboard. Mijn lichaam moet nog even de balans zien te vinden tussen vallen en blijven staan. Het is een subtiel evenwicht tussen dynamiek en onbeweeglijkheid, net als de bomen. Ze staan altijd op dezelfde plek maar bewegen mee met de wind. Een zekere souplesse heb je dus als boom nodig om niet om te vallen en deze souplesse heb ik ook nodig om te kunnen suppen. Ik zet mijn voeten iets verder uit elkaar, recht mijn rug en peddel. Langzaam beweeg ik door het water over de Nieuwkoopse Plassen, naar smalle riviertjes vol met prachtige, witte waterlelies en wuivend riet. Een verkoelend briesje begeleid ons over het water en zorgt ervoor dat deze tropische dag net iets minder warm en benauwd aanvoelt.
Even stop ik met peddelen en wacht op de anderen, die achter mij zitten. Ik kijk om en verlies hierdoor mijn evenwicht, val achterover, waarbij mijn supboard naar voren schiet en ik achteruit loop totdat ik eraf lig, tot grote hilariteit van de rest van de groep.
Ik denk aan de wortels van de bomen, die de bomen op hun plek houden maar ook aan de kruinen die altijd buigzaam en beweeglijk zijn. Ik klim weer op mijn board en ga opnieuw rechtop staan. Ik merk dat mijn voeten het meeste werk moeten doen om in evenwicht te blijven maar dat ik verder stijf op mijn board sta. Ik buig mijn knieën een beetje en haal ze van het slot zodat mijn benen minder rigide zijn en ik ook beter vanuit de heupen mee kan bewegen over het water en pedel tevreden verder.
Ik heb de groep wederom een beetje achter me gelaten en geniet van het water en de omgeving, het geluid van de vogels en de zon op mijn gezicht. Enkel het ritme van mijn peddel en de kalme, voortgaande beweging terwijl ik eigenlijk stil sta. Ik heb ook het gevoel gehad dat ik de laatste tijd even stil heb gestaan maar merk nu dat ik toch gegroeid ben. Er is een nieuw soort bewustzijn bij mij binnengekomen. Een andere manier van zijn. En hier op het water, merk ik dat ik mijn evenwicht heb hervonden tussen vasthouden en loslaten, tussen stilstaan en vooruitgaan. Het besef dat ik niet hoef te kiezen maar dat alles er mag zijn, precies zoals het is. De innerlijke strijd staken tussen hoofd en hart, tussen denken en voelen door simpelweg te accepteren wat er nu is.
Als er een paar motorboten passeren veroorzaken die golfslag en behendig stuur ik mijn supboard tegen de golven in en kijk ver vooruit naar de horizon. Als je je namelijk op de golf concentreert val je zeker om.
Na een korte pauze op een eilandje, suppen we verder en wordt het water steeds smaller. De zon staat al minder hoog aan de hemel. Rustig volg ik de stroom van de rivier en voel me één met mijn board en het water. Ik kijk over de rietvelden naar de bomen in de verte en glimlach. De natuur heeft altijd alle antwoorden.
Suppen is een beetje als lopen over het water. Wanneer ik weer vaste grond onder mijn voeten heb merk ik dat ik zeebenen heb en moet ik mijn evenwicht opnieuw hervinden. Na een gezellige BBQ als afsluiter zit ik bij thuiskomst nog even op het dek van mijn boot. Over het water van de haven kijk ik naar de bomen en besef dat ik niet zonder water kan maar ook niet zonder vast grond onder mijn voeten en dus leef ik met mijn voeten in het water en mijn hoofd in de wolken en alles daar tussenin.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties