"Berlijn of Praag?"
Deze vraag had ik niet zien aankomen en het enthousiasme zit dan ook in het onverwachte. Voel me als een kind zo blij, alsof ik mag kiezen tussen twee heerlijke ijsjes. Je kan mij geen groter plezier doen dan met dit soort vragen. De keuze is snel gemaakt, Praag heb ik al eens bezocht en Berlijn ken ik alleen van een beurs zonder de stad gezien te hebben.
We stappen in de auto richting Berlijn en de voorpret begint al in de file, als we nog even snel een airbnb reserveren en bij aankomst blijkt dat we op een steenworp afstand van Check Point Charlie zitten en ook nog gratis kunnen parkeren voor de deur.
Al fietsend nemen we de eerste straat links en daarna de eerste straat rechts, dan weer links en vervolgens rechts en deze zigzag brengt ons naar onbekende stukjes van Berlijn. Naar buitenwijken en chique buurten, langs geweldige terrasjes, rustige parken, art nouveau en jugendstil gevels en het museum Berggruen, waar we de prachtige collectie van de in Berlijn geboren Heinz Berggruen kunnen bewonderen. In meer dan veertig jaar heeft hij kunstwerken van Paul Klee, Henri Matisse, Paul Cézanne, Alberto Giacometti en meer dan 120 werken van Pablo Picasso verzameld.
Mijn oog valt op een portret van Dora Maar, in een gele trui, uit 1939. De muze van Picasso zit in een stoel, de handen zijn opvallend, net als de gele trui die te klein is en verkeerd is aangetrokken, zo lijkt het. Haar gezicht is dubbel, de huid is bleek, de lippen rood.
Ik word altijd aangetrokken door het kleinste detail, een schilderij dat je verbaast en een glimlach op je gezicht tovert, het perspectief van de fotograaf, de lichtinval, originaliteit, provocerende graffiti, spetterende kleuren, het surrealisme van Dalí en Miró, verbazingwekkende architectuur zoals Gaudí of de bijzondere huizen van Pablo Neruda in Chili, waar ik ademloos in kan verdwalen, telkens weer een ander detail. Bewondering. Creativiteit. Verbeelding. Schoonheid. De kracht zit in het verrassingseffect.
We dwalen langs de muur, het IJzeren Gordijn. De kille dwaasheid van de Koude Oorlog, respectloos en onmenselijk, zoals elke oorlog. Stille graffiti protesten als kunstwerken. Waar mensen probeerden te vluchten van Oost-, naar West-Berlijn staan nu herdenkingsmonumenten. De oorlog als bizarre toeristische attractie, waar ook wij aan meedoen. Wereldvrede is nog steeds een utopie. Waarom leren we niets van de geschiedenis?
Aangekomen in een hofje, kijk ik naar boven en zie de wolken overdrijven als een prachtig schilderij. De hemel is al dagen blauw. We genieten van heerlijke internationale gerechten, oesters en ceviche met Champagne maar ook Berliner currywurst met bier en laten ons ook culinair verrassen.
De Trabi-tour rijdt weer voorbij in prachtige kleuren, misschien wel het bekendste symbool van de vroegere DDR en een leuke manier om de stad te verkennen. Ironische vrijheid, want helaas moet je achter elkaar aanrijden en je kan dus niet gaan en staan waar je wilt, daarom kiezen wij voor de fiets en de elektrische step die overal door de stad staan.
Reizen is nog altijd de beste manier om je te verwonderen en te verrassen. Het ontdekken, proeven, ervaren en genieten van een andere cultuur, een andere plek geeft mij nog steeds heel veel vreugde. Je zet al je zintuigen weer op scherp en je brein wordt getriggerd om een andere taal te spreken, nieuwe gerechten uit te proberen, andere regels na te leven, je weg te vinden in een vreemde omgeving, je aan te passen aan het ritme, het klimaat en de mensen.
"To be surpised, to wonder, is to begin to understand."
Fijne vakantie allemaal.
Reactie plaatsen
Reacties