De mist hangt als een witte sluier tegen de bergen aan. Eilanden van mist. We zien niets.
Niet het prachtige groene Lagoa Verde en ook niet de blauwe Lagoa Azul. We lopen in nevel gehuld over de kraterrand. Zien niet de steile diepte beneden ons en ook niet de blauwe hemel boven ons.
Tot het moment dat het warmer wordt en de waas langzaam optrekt. Opeens zien we een glimp van de kust en de oneindige oceaan. Vijftig tinten groen langs ons pad, nog glimmend van het vocht in de zon. Overal prachtige hortensia's en fris groene weilanden met koeien. We worden begeleid door een symfonieorkest van vogels. De wereld opend zich en laat eindelijk haar schoonheid zien. Het was er al die tijd al, voor onze aanblik verborgen.
Wat we zoeken of hopen te vinden is soms vaag en onduidelijk. Verhult in geheimzinnigheid moeten we wachten tot de zon gaat schijnen, om de onthullingen te aanschouwen.
Al wandelend leren we het landschap kennen in al haar vriendelijkheid en vijandigheid, soms ongemakkelijk dan weer met gemak. Veraf en dichtbij of in vogelvlucht.
We lopen langs pruttelende modderpoelen en garende stoofpotjes bij Lagoa Furnas. Bezoeken kerken, theeplantages en botanische tuinen. Kijken nieuwsgierig uit naar het volgende eiland.
De Azoren zijn onvoorspelbaar vanwege het weer maar dat maakt de openbaringen juist interessanter! De eilanden zijn verschillend maar met dezelfde Portugese gastvrijheid. 'Daarom kom ik van de eilanden van mist, waar de meeuwen het land zullen kussen'...zoals Manuel Medeiros Ferreira het zo mooi bezingt.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties