'Waarom doe je jezelf dit aan?' Mijn voornemen om honderd kilometer binnen vierentwintig uur te wandelen wordt gezien als schadelijk en onwenselijk. Dat is het ook als je nog nooit lange afstanden hebt gewandeld en niet goed voorbereid bent. Vele honderden wandelaars lopen jaarlijks de tachtig kilometer van de Kennedymars uit zonder problemen en juist de wandelaars in de leeftijdscategorie 40 - 60 jaar doen het erg goed. Maar de animo voor dit soort langeafstandswandelingen is dalende.
Jammer, want als er iets laagdrempelig en goed voor je is, dan is het wel wandelen. Door de eeuwen heen liepen filosofen, dichters en schrijvers voor inspiratie door de natuur. Flaneerden mannen en vrouwen door parken, langs stranden en over boulevards. Van een blokje om met de hond, een ommetje in de pauze naar even een luchtje scheppen. Wandelen werd meer en meer gezien als een activiteit op zich en niet alleen een manier om ergens te komen. Het doel veranderde. Het ging niet meer zozeer om de bestemming maar om de heilzame weg er naar toe. Oude pelgrimsroutes kregen een nieuwe functie van religieus naar spiritueel, cultureel en sportief. Wandelpaden werden verbonden, routes kregen namen en de omgeving werd steeds belangrijker. Er kwamen wandelreizen die je uitnodigde om in een andere land te gaan wandelen. De uitdagingen van het pad zitten in de hoogteverschillen, het terrein en de afstanden. Gaat het bij bergbeklimming om het bereiken van de top, bij langeafstandswandelingen gaat het om het bereiken van het aantal kilometers.
Terwijl je in je eigen tempo wandelt gebeurt er veel met je. Lichaam en geest gaan synchroon lopen, je wordt een met de omgeving waarin je lijkt te versmelten. Je wereld wordt ruimer, lichter en overzichtelijker en terwijl je in je eigen bubbel wandelt ook kleiner, intiemer en meer naar binnen gekeerd. De wereld is even buitengesloten, terwijl je er middenin staat. Natuur geeft rust, ademruimte, vrijheid, speelruimte. In de natuur mag je jezelf zijn en is alles om je heen precies zoals het moet zijn. Toch heb je nog een hoge mate van alertheid, een vogel die fluit, het geluid van een naderende auto, tegenwind, regen in je gezicht of het bewust neerzetten van je voeten op een blubberig en nat pad. Maar er gebeurt nog veel meer. Je bloeddruk gaat naar beneden. Botten, spieren en het hart worden sterker, stress vermindert, je geheugen verbetert en je slaapkwaliteit gaat omhoog. Wandelen verlicht gewrichtspijn, geeft je immuunsysteem een boost, je krijgt meer energie en wordt er fit van. Al wandelend houd je depressies op afstand, want je krijgt er een beter humeur door en een frisse blos op je gezicht. Je doet jezelf dus niets aan. Sterker nog als je niet wandelt dan doe je jezelf juist tekort.
We zijn gemaakt om te wandelen en om lange afstanden af te leggen, het zit simpelweg in onze genen. Maar met wandelen kom je niet ver en niet snel genoeg dus vonden we boten, fietsen, treinen, auto's en vliegtuigen uit om ons over nog grotere afstanden te verplaatsen in steeds kortere tijd. Het nut van langeafstandswandelingen verdween. Waarom wandelen als je ook de auto kan pakken? Misschien wordt het tijd om de haast uit je leven te halen en weer te genieten van het rustige tempo van een wandeling. Je ziet meer, je voelt meer, je beleeft meer.
Honderd kilometer wandelen gaat niet alleen over een fit lichaam, het gaat ook over mentale veerkracht en doorzettingsvermogen. Het universum van de wandelaar gaat over wat er gebeurt als je het zwaar krijgt. Over de verhouding tussen lichaam en geest en over de strijd tussen opgeven en doorgaan. Het gaat over krachten verdelen, doseren en de afstand in kleine stukjes opbreken. Het gaat over luisteren naar je lichaam, op tijd eten en genoeg drinken. Het gaat ook over verschillende weersomstandigheden, vermoeidheid en pijntjes de baas blijven. Maar bovenal gaat het over genieten, gezelligheid en gedeelde vreugde want honderd kilometer wandelen doe je niet alleen, dat doe je samen, tot aan de finish.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties