In de tijdcapsule zitten persoonlijke notities, krantenknipsels, foto's, bonnetjes van etentjes en hotelovernachtingen maar ook buttons, dagelijkse gebruiksvoorwerpen, een bril, tandpasta, vitamine pillen en een zakje met pluisjes. Verhuisdozen vol met dingen die voor hem belangrijk waren. Ze vertellen meer over de man dan zijn kunst; Andy Warhol. Hij overleefde ternauwernood een moordaanslag en wist dat het leven niet oneindig is: 'Het idee is niet om eeuwig te leven, maar om iets te maken dat eeuwig zal leven.' Tijdcapsules, filmopnames, muziek en schilderijen, waaronder de portretten van beroemdheden die door hem graag vereeuwigd wilden worden.
Van pruiken tot schedels. IJdelheid, om beginnende kaalheid te verbloemen, die hoort bij het verouderingsproces. Schedels in felle kleuren en simpele schetsen met potlood. Vergankelijkheid, kortstondigheid, aan bederf onderhevig. Niets is voor altijd. Verwelkte bloemen, een uitgeblazen kaars, muziekinstrumenten, een omgevallen glas, een boek, aangetast fruit, een schedel of de zandloper vertegenwoordigen de tijdelijkheid van het leven en de vluchtigheid van wereldse genoegens. Vanitas, een genre dat in Nederland in de 17e eeuw floreerde en staat voor ijdelheid, omvat stillevens met voorwerpen die de broosheid van het leven symboliseren en de kijker er op attent maken dat niets voor altijd is en de dood onvermijdelijk.
Misschien is ons grootste doel op aarde wel om iets na te laten, iets dat blijft als we er zelf niet meer zijn zodat we in zekere zin zullen voortleven. Kunst, muziek, een boek, een film, een ontwerp of een uitvinding maken dat de herinnering aan degene die het gemaakt heeft blijft. Toch kan ook dit alles op den duur verloren gaan en is het eenvoudiger om herinnert te worden als een goed mens.
'Ik ben bang dat als je lang genoeg naar een ding kijkt, het al zijn betekenis verliest.' Het thema vergankelijkheid kwam terug in zijn werken met schedels, tragische schoonheden en beelden van ongelukken. Herhalingen van steeds dezelfde foto van een verongelukte auto die in brand staat, een man opgehangen aan een paal en een voetganger die er langs loopt alsof er niets aan de hand is. Als je het beeld telkens opnieuw ziet, dan neemt de heftigheid ervan af. Als we iets heel vaak zien dan wordt het 'gewoon' en ik denk dat hij hierin gelijk heeft.
Oorlog, ziekte, ongelukken, geweld, natuurrampen en honger in de wereld leiden veelal tot de dood en de beelden zijn telkens een herhaling van. Je kan er naar blijven kijken of juist niet meer. In beide gevallen nemen ze in betekenis af en uiteindelijk komt alles tot een einde. Ze leggen wel allemaal de nadruk op hoe fragiel het leven eigenlijk is en toch maken we ons tegelijkertijd druk om futiliteiten die ons verhinderen juist van het leven te genieten nu het nog kan: bloemen in knop, de gezelligheid en romantiek van brandende kaarsen, een goed glas wijn, vers fruit, heerlijke muziek, een goed boek, prettig gezelschap en hier de tijd voor nemen, want ook dit gaat voorbij.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties