Honjok is een subcultuur die sinds een paar jaar in opkomst is in Zuid-Korea. Honjoks zijn mensen die er bewust voor kiezen alleen te leven, alleen te eten (thuis of in een restaurant), alleen op reis te gaan en verder ondernemen ze allerlei soorten activiteiten van bioscoop tot stedentrips in hun eentje. Grappig, want ik doe dit al meer dan twintig jaar, alleen heb ik er nooit bewust voor gekozen om alleen te leven en zoek, misschien wel omwille van het alleen zijn, juist samenzijn en gezelschap op.
Ik ging in mijn uppie een jaartje op wereldreis. Bezocht theatervoorstellingen, bioscopen en musea alleen. Wandelde honderden en nog eens honderden kilometers solo door regenwoud, bergen en over pelgrimspaden. Leerde om alleen in een restaurant te zitten zonder gêne te voelen als mensen mij aanstaarden of met medeleven naar mij keken en bereidde me voor op de afwachtende houding van het personeel en uiteindelijk op de vraag: 'Wacht u nog op iemand?' zodat ik deze met 'nee' kon beantwoorden en ze het bord met het bestek, dat teveel op de tafel lag, weg konden nemen. Ik heb meegemaakt dat ik ergens in een hoekje werd gezet omdat ik alleen was en meer dan eens volledig werd vergeten en de mensen die na mij binnen kwamen, eerder aan het eten waren.
In het begin liep ik nog wat onzeker langs de stelletjes, naar die ene lege stoel in de bioscoop of het theater, met mijn naam erop. Stond in de pauze alleen met een glas wijn of bleef simpelweg zitten totdat de voorstelling weer begon. Maar ik vertikte het om in plaats daarvan alleen thuis te zitten en dus bleef ik gaan en het ongemak werd steeds minder. Een boek, een krant of iets te schrijven hielp mij in restaurants door de wachttijd heen, wanneer je je bestelling had doorgegeven en het wachten op je eten begon.
Verder kocht en verkocht ik een appartement, iets dat tegenwoordig ook moeilijk is omdat je in je eentje bijna geen hypotheek op een huis meer kan krijgen.
Men zegt wel dat als je nooit alleen bent, je jezelf niet kan leren kennen en het is zeker goed voor je persoonlijke ontwikkeling om tijd alleen door te brengen. De meeste mensen met kinderen hebben vaak te weinig tijd om alleen te zijn en snakken er soms naar. Ik beheers inmiddels al geruime tijd de kunst van het alleen leven en begrijp het pleidooi voor het soloavontuur. Je hoeft geen compromissen te sluiten, kan je eigen ding doen en mening verkondigen, je eigen ritme volgen, je hoeft geen concessies te doen en je leert wat je wel en niet wilt in het leven. Verder word je hierdoor assertiever, sterker en zelfstandiger. Geeft het je een groter gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid omdat je altijd je eigen boontjes moet doppen. Bovendien is het beter voor je creativiteit en productiviteit en levert het je meer zelfreflectie op. Maar in tijden van verharding en na ikke, ikke, ikke...hebben we juist elkaar nodig en is liefde het antwoord.
De honjoks verwerpen de collectivistische sociale normen van hun land en gaan voor de eigen individuele behoeften. De Westerse maatschappij is in vergelijking al veel individualistischer dan de Zuid-Koreaanse, maar ook hier kiezen steeds meer mensen ervoor om alleen en ongebonden te zijn, zowel jongeren als ouderen die uit een huwelijk of relatie komen, en zie je ook steeds vaker mensen alleen in een restaurant, theater of bioscoop zitten. Solo travel is het nieuwe reizen. De taboe is inmiddels doorbroken. Het aantal alleenwonenden in Nederland neemt drastisch toe en volgens cijfers woont in 2050 ongeveer de helft! van de Nederlanders alleen. Hoewel er nog steeds huwelijken voltrokken worden, blijven de meeste na een scheiding liever ongebonden en gaan mensen ook gemakkelijker uit elkaar dan vroeger. Ik ben zeker niet meer alleen in het alleen zijn.
Maar alleen is maar maar alleen. Na al die jaren van zelfstandigheid en onafhankelijkheid en mezelf leren kennen weet ik dat je ook samen kunt zijn zonder je gebonden te voelen, want het heeft te maken met de mate waarin je iemand vrij kan laten en ieder zijn eigen ding kan doen. We claimen teveel en daar gaat het fout. Als je namelijk iemand heb gevonden met wie je het gewoon heel erg leuk en fijn hebt en alles klopt, dan voelt het samenzijn niet als een last maar als een gunst. Dit geldt niet alleen voor een partner maar ook voor familie, vrienden en collega's.
Samenzijn moet je doseren, teveel tijd met elkaar doorbrengen is niet goed, teveel tijd alleen doorbrengen zoals de honjoks doen, is dat ook niet wat mij betreft. En de balans? Die vind je samen.
Heb jij te weinig me-time? Ben je alleen, maar vind je het moeilijk om in je eentje activiteiten te ondernemen? Wil je graag solo op reis maar vind je het ook een beetje eng? Voel je je vaak eenzaam en vind je het moeilijk om contacten te leggen? Meld je dan aan voor een wandelcoachsessie via deze website en stuur mij een berichtje.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties