Ik herhaal de mantra's die worden voorgelezen in mijn hoofd met mijn ogen dicht. We zijn vroeg opgestaan voor de 'morning ceremony' in de Honno-in temple in Koyasan, na een koude nacht.
De monnik zit tevreden te wachten terwijl wij eten, en schenkt telkens ons kommetje thee vol zodra we die opgedronken hebben. Het ontbijt ziet er geweldig uit, en is volledig plantaardig. Shojin Ryori is een culinaire stijl die bestaat uit vijf smaken (zoet, zuur, pittig, bitter en hartig), vijf kleuren (wit, geel, rood, blauw en zwart) en vijf bereidingsmethodes (rauw, gekookt, geroosterd, gebakken en gestoomd). De glibberige, witte sesam tofu proberen we zonder te knoeien door de sojasaus met een beetje wasabi te 'marineren' en daarna voorzichtig met onze stokjes te eten.
De monnik glimlacht en spreekt iets in op zijn telefoon en laat mij de vertaling lezen: "Wat kunnen jullie goed eten met Japanse eindjes." Ik moet hardop lachen en geef het compliment door aan de groep. Hierna spreekt hij nog iets in en ik lees: "Ik ben blij dat jullie naar Koyasan zijn gekomen terwijl de rododendrons in bloei staan..."
De reis naar Koyasan is een avontuur op zich, met trein en metro en daarna nog een trein hebben we Osaka vanmorgen achter ons gelaten. Langzaam maakt het beton plaats voor groene bergen vol met naaldbomen. Het laatste stukje, de berg op, gaat met de cablecar en daarna zet de bus ons af bij de Shukubu waar we overnachten.
Terwijl ik in de opening zit tussen de met papier beklede schuifdeuren van mijn kamer, kijk ik naar de prachtige Japanse tuin en voel de warmte van de zon op mijn gezicht. Doe geen moeite voor mensen of dingen die het niet waard zijn, maar steek je energie in de mensen en de dingen die voor jou belangrijk zijn en dan maakt het niet uit hoe lang de weg is.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties