Terug naar Cuba.
Mijn eerste verre reis na corona en ik ben benieuwd wat ik er aan zal treffen. Er is veel veranderd in de afgelopen twee jaar. De schaarste is nog groter geworden en er is nu een gebrek aan alles, van brandstof tot paracetamol. Havana lijkt steeds verder in verval te komen, huizen brokkelen langzaam af, hele panden staat op instorten en er wonen nog steeds mensen in totdat er niks over blijft. Stroomstoringen, gebrek aan medicijnen en basisproducten. Er is onvrede over de situatie, en honderden mensen wachten een proces af omdat ze in juli 2021 de straat op gingen om te protesteren. Ze kunnen tot 30 jaar straf krijgen. Meer en meer Cubanen verlaten Cuba.
Veel restaurantjes, hotels en casas zijn gesloten, staatswinkels zijn leeg. Het aanbod is uitgedund in 2 jaar coronatijd. Toch heb ik met de groep nog prima kunnen eten overal.
Het toerisme op Cuba komt beetje bij beetje weer op gang maar de faciliteiten blijven achter. Jarenlang achterstallig onderhoud zorgt ervoor dat sommige hotels die gesloten zijn door corona nu niet meer open zullen gaan. Maar Havana is nog steeds Havana als ik slenter langs de Malécon en naar de vissers kijk. Een groepje Cubanen op rolschaatsen komt lachend voorbij als ze in een sliert achter een auto hangen. Het leven gaat door, hoe dan ook.
De cuc (peso convertible) is inmiddels afgeschaft en de lokale peso heeft een 'flexibele wisselkoers'. Toeristen kunnen nu in euro's betalen. Kleine biljetten zijn het handigst van vijf tot twintig euro omdat je wisselgeld vaak met een ongunstige koers terug krijgt in lokale peso. Briefjes die gescheurd of beschadigd zijn worden niet geaccepteerd door de banken op Cuba, net als de euro munten. Ik wissel vijf losse euro munten om met iemand op straat tegen een briefje van vijf zodat hij het geld kan gebruiken. Een tandeloze glimlach krijg ik als bedankje. De nood is hoger dan voor corona. Ze kunnen alles gebruiken en we delen de zeepjes van de hotels uit onder de arme mensen. We laten kleren, shampoo en medicijnen achter aan mensen op straat of in de hotelkamers voor de kamermeisjes.
Het recent gerenoveerde hotel Saratoga is verwoest door een gasexplosie. Het Prado is afgesloten en hierdoor moeten we omrijden. Er zijn veel doden en gewonden gevallen horen we later op het lokale nieuws. Het hotel was nog niet geopend voor toeristen. Een dag van nationale rouw wordt afgekondigd en de live muziek in ons hotel gaat hierdoor niet door. Iedereen heeft er begrip voor. Moederdag wordt echter wel gevierd door de Cubanen met romantische muziek en een diner met de hele familie.
Twee mensen uit de groep worden teruggeroepen naar Nederland vanwege familieomstandigheden en kunnen we in Havana afzetten, ze vliegen de volgende dag terug naar huis. Een goede reisverzekering is en blijft een must op reis.
Trinidad is stil en de straten zijn verlaten, het is zondag én moederdag dus de Cubanen zitten thuis of in één van de hotels waar muziek gespeeld wordt. De trappen van de Casa de la Música zijn leeg en Casa de la Trova is dicht. Trinidad zonder de hordes toeristen en zonder muziek is een aparte gewaarwording. Toch heeft het ook voordelen want één van de beste restaurants in Trinidad: ''Quince Catorce Restaurant Museo", is voor ons beschikbaar en anders altijd volgeboekt. Het is een geweldige ervaring van welkomstdrankje tot en met de verjaardagstaart en salsa dansen om de tafels, die gedekt zijn met antiek servieswerk. Je waant je in een antiek & curiosa winkel terwijl je eet. Op Cayo Jutias is een run op de strandbedden overbodig en kunnen we heerlijk genieten van dit stukje paradijs op aarde en bij het Mausoleum van Che Guevara lopen we gelijk naar binnen en hoeven niet in de rij te staan. Tijdens de wandelingen in Viñales en in Trinidad komen we slechts een enkele toerist tegen en zwemmen alleen met de groep naar de waterval, een oase van rust.
Een valpartij eindigt met een bezoek aan de clinica in Trinidad en er is gelukkig niks gebroken. Een met moeite verkregen rolstoel (met wielen maar zonder banden, waardoor de rem het niet doet en je op de velgen rijdt) helpt ons de laatste dagen door voordat we naar huis gaan.
Ook in Varadero zijn de faciliteiten beperkt geopend, het buffet is kleiner maar nog steeds massaal en de altijd luide muziek klinkt schel door de holle ruimte van het restaurant.
Wat niet verdwenen is, is de salsamuziek, de rum en de sigaren, de oude auto's en de creativiteit van de Cubanen. De zon staat nog elke dag aan de hemel en schijnt over de tabaksvelden, witte zandstranden en de gekleurde huizen van Havana, Viñales en Trinidad.
Cuba blijft een heerlijke bestemming. Het leert ons waarderen wat we thuis hebben en maakt ons nederig. Het leert ons leven in het nu en genieten van wat er zich op dit moment aandient, want morgen is morgen aan de beurt. Het leert ons creatief te zijn met de middelen die we hebben, niks weg te gooien en alles te hergebruiken of te repareren. Het leert ons glimlachen om 'luxe problemen' en maakt ons betere mensen. Cuba stelt je nooit teleur als je gewoon niets verwacht en op alles bent voorbereid. Cuba heeft het toerisme hard nodig om er weer bovenop te komen en heeft gelukkig nog steeds genoeg te bieden ondanks alle gebreken en beperkingen.
Viva Cuba Libre!
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties