"Ik weet niet zo goed welke kant ik op wil."
Mijn coachee kwam bij mij met deze coachvraag. Ze deed haar werk als administratief medewerkster al jaren op de automatische piloot. Haar taken waren repetitief, elke dag hetzelfde, totdat de verveling haar parten ging spelen en ze ook lichamelijke klachten kreeg. Verplicht thuiswerken was in het begin wel prima omdat ze allerlei andere klusjes thuis tussendoor kon doen en haar werk toch wel afkreeg, maar nu ze weer terug op kantoor is lijken de minuten wel uren te duren. Ze merkt dat ze helemaal geen plezier meer in haar werk heeft, ze doodvermoeid thuiskomt van het nietsdoen en hierdoor ook depressief is geworden. De motivatie om haar bed uit te komen en naar kantoor te gaan is ver te zoeken. Ze heeft wel de zekerheid van een vaste baan en een goed inkomen en wil dat ook niet kwijt en fijne collega's.
Als ik doorvraag blijkt dat ze niet alleen té weinig te doen heeft, ze is meestal al na de lunch klaar, maar ook dat de taken die ze moet doen geen uitdagingen meer voor haar zijn. Ze voelt zich afgestompt en moet dan lachen: "niet te geloven toch, iedereen om mij heen heeft een burn-out en ik klaag omdat ik niet genoeg te doen heb."
In tegenstelling tot burn-out is een bore-out geen ziekte en ook geen reden om thuis te blijven. De symptomen van een bore-out zijn echter vergelijkbaar met een burn-out.
Ik vraag haar wat ze precies mist in haar huidige baan?
"Ik wil weer plezier in mijn werk hebben en productief bezig zijn zodat ik er energie van krijg, in plaats van dood moe thuiskomen...Meer uitdaging en eigenlijk wil ik minder achter de computer zitten. Het werk wat ik nu doe geeft geen voldoening. Ik wil iets bijdragen, mensen helpen.
Denk je dat er een mogelijkheid is om dit te vinden in een andere functie binnen je huidige bedrijf?
"Nee, alles is administratief en dat wil ik eigenlijk niet meer. We hebben ons eigen computersysteem, en dat ken ik goed. Het is een klein bedrijfje met weinig medewerkers maar ook met weinig doorgroeimogelijkheden."
We lopen verder. "Wat zou je diep van binnen wél willen. Waar droomde je als kind van? Wat wilde je later worden?"
"Ik ben altijd gek van dieren geweest, ik ben opgegroeid met een hond. Ik voel me er prettig bij, ze zijn er altijd voor je. Ik heb nu geen hond omdat ik elke dag op kantoor zit en het zielig vind voor zo'n beest om alleen thuis te zitten. Ik wilde graag dierenarts worden, maar dat was te hoog gegrepen. Toen heb ik maar de opleiding tot administratief medewerkster gedaan omdat mijn oudere zus dat ook gedaan heeft en snel een baan heeft gevonden. Via mijn stage kwam ik bij mijn huidige baas. In het begin was het best leuk, mijn collega's zijn oké en het koste me weinig moeite. Misschien moet ik toch eens gaan kijken of ik een opleiding tot dierenartsassistente kan volgen?"
We komen langzaam aan bij een kruispunt, we stoppen even. "Links is het pad van je huidige baan, loop daar eens op en wat voel je dan?" Met stevige stappen begint ze te lopen. "Het voelt bekend en vertrouwd, geeft me zekerheid maar is ook saai." "En loop nu eens terug naar het kruispunt en volg dan het rechterpad, wat voel je dan?"
Ik zie dat ze onzeker loopt, langzamer, een beetje onwennig. "Ik merk dat ik het eng vind, ik weet niet wat ik kan verwachten, maar ik vind het ook wel spannend. Het is best een uitdaging..."
"Als je op dit moment zou moeten kiezen, welke kant zou je dan opgaan?" "Het liefst volg ik het rechterpad, maar ik weet niet of mij dat gaat lukken, hoe moet ik het financieel doen, ik vind het best wel eng om mijn baan op te zeggen."
Ik stel voor om samen over het rechterpad te gaan lopen, zij aan zij en dat we de volgende sessie gaan kijken welke obstakels we tegenkomen op dat pad en hoe we die kunnen oplossen. Dat vindt ze fijn. Ze hoeft nu alleen nog maar stappen te zetten, de richting is bepaald.
Soms sta je in het leven voor schijnbaar moeilijke keuzes. Heb je geen idee welke kant je op wilt gaan of hoe daar te komen. Een wandelcoach onderzoekt samen met jou de mogelijkheden. Biedt je dat steuntje in de rug zodat je je eigen knopen kunt doorhakken en geeft je het vertrouwen dat je nodig hebt om er te komen. Je kan meer dan je denkt!
Inmiddels is ze begonnen met de opleiding tot dierenartsassistente met een STAP-budget. Parttime werkt ze nog twee dagen in de week ernaast bij haar oude baas en ze heeft een kleine lening lopen bij haar ouders. Ze heeft ook weer een hond en bruist van de energie. Ze vertelt me enthousiast over de opleiding en dat ze al een stageplek heeft gevonden waar de hond ook mee kan en de mogelijkheid op een vaste baan zodra ze haar diploma heeft gehaald.
Reactie plaatsen
Reacties