Zodra de eerste krokussen en narcissen in bloei staan is het voorjaar nabij en ze bloeien steeds vroeger. De donkere dagen liggen grotendeels achter ons en de zachte winter gaat langzaam over in de lente. 'Ik ben zo blij dat ik de stap gezet heb, begin dit jaar.' We sluiten vandaag haar wandelcoachtraject af. 'Ik wist niet dat ik zoveel uit de natuur kon halen', zegt ze. 'Ik heb nu meer energie, mijn zelfvertrouwen is gegroeid en ik weet nu hoe ik beter voor mezelf kan zorgen en mijn grenzen kan aangeven. Die burnout is écht verleden tijd.' Ze straalt. 'Na anderhalf jaar thuis zitten en therapie was dit wandelcoachtraject het laatste stapje naar herstel. De zon schijnt weer en ik word helemaal blij van alles. Het voelt of ik letterlijk uit mijn winterslaap ben gekomen en de lente mij nu verwelkomt. Ik zie en hoor de natuur om mij heen, de vogels die fluiten, de sneeuwklokjes en de bomen die beginnen uit te lopen. Ik heb er weer zin in.'
De natuur begint telkens opnieuw en soms willen wij ook opnieuw beginnen maar weten niet altijd hoe? Welke stappen zijn er nodig om dingen te veranderen? Welke mogelijkheden ga je verkennen? Welke kansen en valkuilen liggen er op je pad? De lente maakt het leven lichter, luchtiger en vrolijker maar je moet er wel voor open staan en door te wandelen in de natuur krijg je letterlijk meer lucht en ontstaat er ruimte. Ruimte om je problemen in een ander daglicht te zien.
In de winter rust de natuur uit en ziet het er vaak dor en doods uit, toch gebeurd er van alles onder de grond en lijkt het een wonder als al die 'dode' takken in de lente weer vol met knoppen blijken te zitten. Zo is het ook met mensen. Je kan niet altijd volop in bloei staan, ook al willen we dat vaak wel. We hebben rust en ruimte nodig om te bezinnen, tijd voor onszelf om de accu weer op te laden. Soms moet je dingen loslaten, zoals de bomen met hun bladeren doen, waardoor er weer nieuwe knoppen kunnen groeien.
'Ik blijf hoe dan ook één keer in de week wandelen, zegt ze beslist. 'Het geeft me zoveel rust in mijn hoofd.' Ze ademt nog een keer diep de frisse lentelucht in. We lopen door naar de parkeerplaats waar haar auto staat en mijn fiets. Ik wens haar veel geluk in de toekomst en we zeggen gedag.
Als ik op de fiets zit, bedenk ik mij hoe fijn het is om mensen te kunnen helpen. Dat het geen schande is als je er zelf niet meer uit komt. Dat zoveel mensen worstelen en niet om hulp durven vragen. En tegen deze mensen zou ik willen zeggen: zet die moedige stap, meld je aan voor een gratis intakegesprek want een wandelcoachtraject zorgt er niet alleen voor dat je in de frisse buitenlucht komt maar verruimt tevens je blik en laat je zien dat er meer mogelijk is dan je denkt.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties