Ze zit in een rolstoel. Haar door artrose getekende handen proberen in het stressballetje te knijpen. Zojuist hebben we meegedaan aan de Spierdaagse en ze krijgt een stressbal, een roos en een medaille als beloning. Ik krijg ook een roos van de organisatie voor de hulp. Ze kijkt met een glimlach naar het balletje en doet haar best harder te knijpen. "Weet je wat ik nu het meeste mis? De korfbal. Ik heb jarenlang gekorfbald in het eerste team. We deden alles samen. Trainen natuurlijk, maar ook als er iemand ging trouwen of een kind kreeg, we waren er altijd voor elkaar. Die saamhorigheid die mis ik, en het korfballen natuurlijk." Ze doet nog een poging om het balletje in te knijpen, maar het lukt niet. "Die artrose hé, ik heb geen kracht meer in mijn handen." Even later breng ik haar weer terug naar haar kamer en geef haar de roos die ik voor haar heb vastgehouden en de mijne erbij. "En jij dan, vraagt ze?" "Ik geef hem aan u, als dank voor de fijne dag." "Dankjewel", zegt ze met een glimlach en knijpt even in mijn hand.
Een paar dagen later duw ik een andere bewoner in een rolstoel door winkelcentrum Walburg en over de markt in Zwijndrecht. Het is warm vandaag en ik ben blij dat het winkelcentrum overdekt is. Ze is 92 en nog heel erg bij de tijd. "Weet je, ik ben slechtziend, mijn ogen worden steeds slechter en hierdoor is mijn wereld zoveel kleiner geworden. Ik kan geen kruiswoordpuzzels meer maken of handwerken wat ik zo graag deed. De krant of een boek lezen lukt ook niet meer en van luisterboeken val ik in slaap." Ze moet lachen, en voegt eraan toe; "Maar dat ligt natuurlijk wel aan de stem." We drinken samen een kopje koffie en ze verteld over haar man die onlangs overleden is, over haar kinderen en dat ze zo graag iets met haar hoofd wil blijven doen, omdat ze verder niets kan in die rolstoel. Sinds kort doet ze mee met een brain-training die in het zorgcentrum gegeven wordt. Ze is er erg blij mee. Na de koffie hebben we nog tijd voor een rondje winkelcentrum en ik stel voor om, om de beurt, bij elke letter van het alfabet een bloemennaam te noemen. Ik begin; de A van Anemoon, ze noemt de B van Boterbloem en zo gaan we verder. Ze heeft er duidelijk plezier in en bij de Y van IJsbloem neem ik haar een beetje in de maling. "Die zitten toch in de winter op de ramen?" Ze moet lachen. Na een tosti bij de Hema, lopen we nog even de Albert Heijn in, niet zozeer omdat we wat nodig hebben maar omdat het daar zo lekker koel is en het buiten niet te harden is. Ze besluit wat chocolaatjes te kopen voor de zorgmedewerksters, om uit te delen, als ze weer thuis is. We doen er extra lang over om de chocolaatjes te vinden en lopen nog een paar keer lachend heen en weer langs de koelafdeling. Als we eindelijk bij de kassa de chocolaatjes betalen, moeten we daarna nog zorgen dat ze niet gesmolten zijn voor ze thuis is. Gelukkig komt de Drechthopper alweer aanrijden en zit ze met rolstoel en al snel in de bus met airco. Als we terug zijn, wil ze me in de kantine nog trakteren op een ijsje. "Ik wilde eigenlijk een bloemetje voor je kopen maar omdat je volgende week niet thuis bent en het vandaag zo warm is heb je misschien liever een ijsje?" "Dat lijkt me een prima idee." Als de ijsjes op zijn breng ik haar weer naar haar kamer, de chocolaatjes leven nog. Ze neemt dankbaar afscheid. "Ik ben vroeger zelf ook vrijwilligster geweest, maar het lukt me nu niet meer. Zonder vrijwilligers kom ik bijna de deur niet meer uit. Wanneer ben je er weer?" "Zodra ik weer thuis ben en mijn rooster weet, kom ik weer helpen. U ook bedankt voor de fijne dag en het lekkere ijsje, tot snel!"
De gesprekken met ouderen zijn verhelderend. Ze kijken terug op een leven waarin ze vaak meer spijt hebben van de dingen die ze niet hebben gedaan, dan van de dingen die ze wel gedaan hebben. Ze lachen ondeugend als ze vertellen over de fratsen die ze hebben uitgevreten, over de mannen en vrouwen die ze versierd hebben, over de liefde van hun leven, over hun werk of over de dingen die ze graag deden en nu niet meer kunnen. Over wat ze hadden en nu moeten missen. Het is een les in vergankelijkheid, in beseffen en waarderen wat je hebt vóórdat je het moet missen. Een wijze les om je kostbare jaren niet te verspillen maar voluit te genieten van het leven, met iemand oud te worden vóórdat je alleen komt te staan, de dingen doen waar je blij van wordt en vooral goed te zorgen voor je lichaam én geest vóórdat je de gebreken en beperkingen moet gaan accepteren.
Wil jij het vanaf nu anders aanpakken? Jezelf eens op de eerste plaats zetten? Beter voor je lichaam zorgen en een gezondere levensstijl omarmen? Af van al die stress en meer rust in je hoofd vinden? Gezond oud worden begint vandaag! Meld je nu aan voor een 1-op-1 wandelcoachtraject in de Hollandse Biesbosch.
Tot snel.
Reactie plaatsen
Reacties