"When we walk into a grove of trees or under an open sky the magic of nature takes over and the heaviness of life lifts a little." (Natassia Cassinero)

Nihon, land van de rijzende zon. Op Hokkaido, het noordelijkste eiland van Japan, kleuren de heuvels vijftig tinten groen, afgewisseld met een vleugje roze kersenbloesem en de paars blauwe bloementrossen van de wisteria, beter bekend als blauwe regen. De lucht voelt fris aan, ondanks het zonnetje, want de lente is nog pril. De dennengeur vermengt zich met wierook als ik in de buurt van het shinto heiligdom kom. Liefde en eerbied voor de natuur staan centraal in het shintoïsme en deze heiligdommen vind je dan ook meestal aan de rand van de stad of in een groene omgeving. De magie van de volle maan, sakura en de reinigende en kalmerende werking van water en bomen alsmede de verwondering over de schoonheid van de natuur zelf, die elk seizoen verandert, zit diep geworteld in de Japanse cultuur.

Toch is dit een land waar vooral hard gewerkt wordt en men aan allerlei sociaal maatschappelijke regels en verplichtingen moet voldoen. Falen is uit den boze. Niet voor niets zoeken duizenden Japanners hun heil in de natuur. Parken, bossen, tuinen, vulkanen, rivieren, bergen en meren hebben hun helende werking namelijk allang bewezen. De gestreste mens komt tot rust in een groene omgeving, waar de hartslag en bloeddruk als vanzelf naar beneden gaan. Het gespannen lichaam ontspant in het warme, helende en reinigende water van de Japanse onsen. De longen profiteren van de zuivere lucht die de bomen filteren, net als de geest en de bomen bieden tevens bescherming en een gevoel van veiligheid. In de natuur mag alles zichzelf zijn. 'Onkruiden zijn ook bloemen, wanneer je ze beter leert kennen' (Tao van Poeh).

Een bewuste wandeling door de natuur waarbij al je zintuigen geprikkeld worden, levert een positieve bijdrage aan je lichamelijke-, en geestelijke gezondheid. En zelfs in het altijd drukke Tokyo vinden mensen de tijd om even de natuur in te gaan om te wandelen of te mediteren. Shinrin-yoku oftewel bosbaden op z'n Japans. Een kwartier tot een half uur per dag is al voldoende om de werking ervan te voelen. 

De zon komt op in het Oosten, boven de statige bomen. Een oranje roze gloed en de geur van water verspreidt zich over de haven. Ik adem de frisse, koele lucht van de vroege ochtend in en wandel in een rustig tempo. Een reiger tuurt onbeweeglijk in het water. De bomen langs het pad staan volop in het blad, en laten een patchwork van verschillende tinten groen zien. Onderweg valt mijn oog op de kleine details, de ruwe bast van een boom, hier en daar begroeid met mos dat zacht aanvoelt en een klein rood torretje dat balanceert op een wit bloempje. In de berm staat overal fluitekruid en ook de brandnetel en smeerwortel staan nu in bloei. Langs het water zie ik de grote spindotterbloem, ze zijn groter dan de gewone boterbloemen die de weilanden op dit moment omgetoverd hebben in een gele bloemenzee, die mooi afsteekt tegen de blauwe lucht. De bloemen trekken allerlei insecten aan en ik hoor het vrolijke gezoem en ook de vogels fluiten opgewekt. 

Een bootje vaart voorbij en maakt golven in het kalme water. De fuut brengt haar kroost snel in veiligheid en duikt daarna onder op zoek naar voedsel om hun onverzadigbare honger te stillen. Witte wolken drijven loom voorbij, het ruikt naar pas gemaaid gras.

Ik adem nog een keer diep in en vind mijn weg over de dijk langs het water en terug via het Wilgenlaantje en de weilanden met koeien, naar het bos. Over een paar dagen vlieg ik weer terug naar Japan, maar voor nu even bosbaden in de Biesbosch op z'n Dordts.

Tot snel.